Του Φίλιππου Βαμβουκάκη
Η νέα μεταβατική; κυβέρνηση είναι σίγουρο ότι θα κινηθεί στα στενά πλαίσια μιας δήθεν αποτελεσματικής, μονολιθικής νεοφιλελεύθερης «εκσυγχρονιστικής» διαχείρισης της οικονομίας και της καθημερινότητας. Οφείλουμε λοιπόν οι πολίτες, να μη χάνουμε το στόχο μας από τα μάτια και να μην αποπροσανατολιζόμαστε, προκειμένου να έχουμε ελπίδες και κουράγιο να βγούμε από το τέλμα της οικονομικής, ηθικής, ψυχολογικής και πολιτιστικής μιζέριας. Οφείλουμε άμεσα να χειραφετηθούμε από τη χειραγώγηση των κυρίαρχων μονοδιάστατων ιδεολογιών του δήθεν ορθολογισμού, γυρίζοντας την πλάτη στην προπαγάνδα των εκσυγχρονιστικών νεοφιλελεύθερων διευθυντηρίων και των κατευθυνόμενων ΜΜΕ. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι μόνο με την ενεργητική μας παρέμβαση, με οργάνωση και δράση θα μπορέσουμε να βοηθηθούμε. Ας κάνουν στην κεντρική και τοπική πολιτική σκηνή τους έωλους σχεδιασμούς τους, γνωρίζοντας ότι εμείς η κοινωνία της εργασίας, είμαστε πια με το μαχαίρι στα δόντια!
Οι ιδεολογίες του εξορθολογισμού εκφράζονται σήμερα από τεχνοκράτες, πολιτικούς, αξιωματούχους του κρατικού μηχανισμού και στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, που υποδύονται τους «σωτήρες του σήμερα» ενώ είναι ένοχοι του χθες. Διότι είναι φανερό ότι η καταστροφική πορεία της Ελλάδας, εκτός από τις διεθνείς συγκυρίες και τη μορφή εξέλιξης του παγκόσμιου καπιταλισμού, οφείλεται σε ένα μεγάλο της μέρος στην εγχώρια πολιτικοοικονομική ελίτ, αυτό το σύμπλεγμα ιδιοτελών συμφερόντων, που λυμαίνεται τη χώρα και κατευθύνει επιλεκτικά την ανάπτυξη πλούτου, κρατώντας μας ομήρους σε ένα σκηνικό καθυστέρησης και υστέρησης, με έλλειμμα ουσιαστικής δημοκρατίας,διαφάνειας, δικαιοσύνης χωρίς σύγχρονη πολιτιστική ταυτότητα. Η συγκεκριμένη πολιτικοοικονομική ελίτ υπήρξε θιασώτης του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού», που εκφράζεται ως μια αέναη προπαγάνδα ενάντια στο δημοκρατικά οργανωμένο παρεμβατικό κράτος, τη φιλοσοφία, τις ιδεολογίες, τα ζωντανά κόμματα, τους συλλογικούς οργανωτικούς πυρήνες έκφρασης της κοινωνίας και τους θεσμούς προστασίας της. Πρόκειται για μια επίθεση ενάντια στην ίδια την πολιτική και τη δημοκρατία.
Το κράτος προβάλλεται από την ιδεολογία αυτή, ως ο μεγάλος φταίχτης της κακοδαιμονίας. Γι’ αυτό πρέπει να περιοριστεί, ή μάλλον να υπάρχει μόνο για να καλύπτει τις ζημίες των τραπεζών! Το επιχείρημα των εκσυγχρονιστών αποκρύπτει ότι το κράτος αποτελεί την οργανωμένη έκφραση της θέλησης της πλειοψηφίας του λαού, της οργανωτικής επάρκειας ή ανεπάρκειας των λειτουργών της κρατικής μηχανής και αντανάκλαση της δύναμης των ιδεολογικών και πολιτικών συσχετισμών, η οποία μετουσιώνεται σε «ισχύ» και μορφοποιείται μέσω της νομοθετικής, της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Το κράτος ούτε διαμορφώνεται μόνο του, ούτε αυθαιρετεί μόνο του, ούτε γιγαντώνεται μόνο του, ούτε γίνεται όχημα ικανοποίησης ιδιοτελών συμφερόντων από μόνο του! Ας μας πουν λοιπόν ποιος κατάντησε έτσι το ελληνικό κράτος! Μήπως αυτοί που το χρησιμοποίησαν μόνο για τις ανάγκες διατήρησης και συνέχισης της εξουσίας τους; Μήπως αυτοί που αφού το υπερχρέωσαν, αφού το διέλυσαν, αφού το χρησιμοποίησαν για άγρα πολιτικής πελατείας και βολέματος ημετέρων, τώρα ζητούν την πλήρη εξουδετέρωση και αποδόμηση των κοινωνικών λειτουργιών του; Το κράτος, τα κόμματα, τα συνδικάτα, οι δήμοι, οι κοινότητες, οι συνεταιρισμοί και γενικότερα οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν κατασυκοφαντηθεί στα μάτια των πολιτών γιατί λειτουργούν ως παραμάγαζα και νεροκουβαλητές της κεντρικής εξουσίας και των κατά τόπους εκπροσώπων της! Ορθολογικό απεναντίας είναι ένα κράτος όταν λειτουργεί δημοκρατικά, με διαφάνεια και λαϊκό έλεγχο, ως βασικός μοχλός κοινωνικής συνοχής και προόδου, ειδικά σε περιόδους με έντονο κοινωνικό ζήτημα. Με αυτήν την έννοια το κράτος προσπορίζεται έσοδα, τα οποία αποδίδει, για να εξισορροπήσει την κοινωνία σε ένα βασικό επίπεδο ποιότητας διαβίωσης και παρεμβαίνει για να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή, να διασφαλίσει ισοπολιτεία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους. Αυτές αποτελούν κατακτήσεις του αστικού κράτους και αιτήματα των κοινωνιών από την εποχή του διαφωτισμού. Ο εκσυγχρονισμός προσδέθηκε σφιχτά στο άρμα του παγκόσμιου φιλελευθερισμού, προδίδοντας την κοινωνία της εργασίας, υποκύπτοντας στη θέλξη των αγορών και την προσοδοθηρία. Παραδόθηκε άνευ όρων στο σκοταδισμό των νεόκοπων, αφιλοσόφητων, στεγνών και στυγνών τεχνοκρατών. Στόχος είναι η μέσω του μοντέλου του εξορθολογισμού των δαπανών και της ανταγωνιστικότητας, παρεμπόδιση της αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, ως των κύριων παραγωγών της υπεραξίας και της λειτουργίας τους, ως η συνείδηση της ανθρωπότητας ενάντια στην καταστροφική λεηλασία ανθρώπινων και φυσικών πόρων από το κεφάλαιο. Όποιος δε βλέπει αυτήν την τιτάνια πάλη της εργασίας και του καιροσκοπικού καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, εθελοτυφλεί.
Δεν υπάρχει λοιπόν τέλος της ιστορίας, όσο και εάν το επιθυμούν κάποιοι! Το ζήτημα του σοσιαλισμού και της οικολογίας, -η οποία δε γίνεται να συνυπάρχει με τις ιδέες της εντατικοποίησης και της άκρατης εκμετάλλευσης ανθρώπινων και φυσικών πόρων, της υπερπαραγωγής κερδών και του άκρατου καταναλωτισμού- είναι ζήτημα επιβίωσης της ανθρωπότητας και πιο επίκαιρο από ποτέ! Απλά πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους, εάν η μάχη πρέπει να δοθεί μέσα στην ευρύτητα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, ή στη μοναχικότητα της απομόνωσης και της ουτοπίας.
- Σήμερα δεν υπάρχει δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα
Η γνώση για τις αιτίες και τους υπεύθυνους της κρίσης, αποτελεί προϋπόθεση για να συνταχθούμε σε μια πανεθνική προσπάθεια για μια νέα πορεία της χώρας, απαλλαγμένης από τα «βαρίδια» οικονομικά, πολιτικά και νοοτροπίας του παρελθόντος και απαγκιστρωμένης από τους υπευθύνους διαχειριστές και εκφραστές όλης αυτής της επαίσχυντης κατάστασης. Δε θα αγωνιστούμε ποτέ πια, για να διασφαλίσουμε και πάλι ασυλία και πλούτο στους υπεύθυνους της οικονομικής κρίσης και της παρακμής της ελληνικής πολιτείας. Δεν υπάρχει χώρος για αφηρημένες ευθύνες, αλλά πολύ συγκεκριμένες, που έχουν ονοματεπώνυμο σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί για όλους μας. Όλοι όσοι διοίκησαν από οποιαδήποτε θέση, με τρόπο αγοραίο, με τρόπο αδιαφανή και συντεχνιακό-παλαιοκομματοκρατίας-οικογενειοκρατίας, όλοι όσοι δεν πρόταξαν στις αποφάσεις τους -όσο χαμηλά και εάν βρίσκονται στην ιεραρχία άσκησης εξουσίας-, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, -το κοινό συμφέρον δηλαδή-, πρέπει να αυτοαποκλειστούν, ή να εξοστρακιστούν μέσω της δημοκρατικά εκφρασμένης λαϊκής θέλησης, από τη μελλοντική διεκδίκηση οποιασδήποτε δημόσιας ευθύνης διαχείρισης σε όλα τα επίπεδα. Όσοι υπέπεσαν σε ποινικά κολάσιμες πράξεις θα πρέπει να διωχτούν και ποινικά! Αυτό θα βοηθήσει όλο και περισσότερους πολίτες να χειραφετηθούν ιδεολογικά και πολιτικά, από τη χειραγώγηση της κυρίαρχης ιδεολογίας του απολίτικου, τουόλοι φταίμε, δηλαδή κανένας, του όλοι τα φάγαμε, δηλαδή σα να μη φαγώθηκαν!
- Ένα όχι, προϋποθέτει πολλά και δύσκολα ναι!
Η ζοφερή, σκοτεινή και δύσκολη αυτή περίοδος, πρέπει για όλους όσους έχουν συναίσθηση της αποστολής τους, να σημάνει συναγερμό. Ένα δημιουργικό συναγερμό, ένα συναγερμό αλληλεγγύης αλλά και ένα υπερβατικό συγχρόνως συναγερμό παραγωγής πολιτικής, που θα γκρεμίζει τις δομές του παλαιού, ενώ θα χτίζει ταυτόχρονα τις υποδομές έκφρασης και άσκησης εξουσίας ενός νέου συλλογικού εμείς. Χρειαζόμαστε νέα συλλογικά εμείς στη θέση των παλαιών, που φρόντισαν να απονευρώσουν. Τα χρειαζόμαστε για να προστατευτούμε και να παράγουμε επιτέλους και πάλι πολιτική, ιδέες και κοινωνικό πλούτο. Αυτός ο συναγερμός είναι φανερό, ότι πρέπει να θέσει στο περιθώριο όλους όσους βοήθησαν και ανέχτηκαν τη δημιουργία συνθηκών πολιτικοοικονομικής διαπλοκής τύπου μαφίας σε κάθε περιοχή της Ελλάδας και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτή η πολιτική άφησε τη χώρα ανοχύρωτη στην επέλαση του παρασιτικού νεοφιλελεφθερισμού, γιατί αποσάρθρωσε κάθε οργανωμένη, θεσμικά κατοχυρωμένη εστία αντίστασης και επειδή επέβαλε την ιδεολογία της αποϊδεολογικοποίησης και της δήθεν τεχνοκρατικής αυθεντίας… Αυτή η πολιτική χρεοκόπησε τη χώρα! Δε γίνεται λοιπόν χωρίς θυσίες, αλλά αυτή τη φορά θα πρέπει να θυσιαστούν οι υπαίτιοι και οι ακόλουθοί τους. Διότι κανένας δεν πρόκειται να παλέψει μαζί με αυτούς που τον έφεραν σε αυτήν την χωρίς μέλλον και προοπτική κατάσταση, με αυτούς που μιζέριασαν τις ζωές μας χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους. Κανένας δεν πρόκειται να δώσει πια συγχωροχάρτι σε κανέναν!
Επέβαλαν την ιδεολογία των αυθεντιών, στη θέση της δημοκρατικά εκφρασμένης λαϊκής θέλησης, στη θέση της συλλογικής διάνοιας, μέρος της οποίας αποτελούν και οι κάθε είδους σοφοί, ή τεχνοκράτες. Οι τεχνοκράτες και οι σοφοί οφείλουν να μπουν στην υπηρεσία των αναγκών της πλειοψηφίας και όχι μιας διαπλεκόμενης μειοψηφίας, οφείλουν να έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση από τους συλλογικούς θεσμούς, βοηθώντας και εξελίσσοντας τη λαϊκή σκέψη.Σήμερα έχουμε με την ανοχή του εκσυγχρονισμού, απονομιμοποίηση της λαϊκής βούλησης και νομιμοποίηση των εξωθεσμικών κέντρων λήψεως αποφάσεων. Τα νόμιμα όργανα έκφρασης της λαϊκής θέλησης απλώς επικυρώνουν τα προσυμφωνηθέντα! Η δημοκρατία έτσι καταργείται και χάνει την υπόστασή της. Όταν όμως η δημοκρατία απαξιώνεται, τότε αρπάζουν την ευκαιρία τυχοδιώκτες, κάθε είδους «σωτήρες», που επιβάλουν την αναγκαιότητα λήψης έκτακτων μέτρων…Η λύση όμως βρίσκεται στο βάθεμα της δημοκρατίας και όχι στην απαξίωσή της!
- Εκσυγχρονισμός: όλα για την εξουσία
Στην Ελλάδα, το λεγόμενο τεχνοκρατικό εκσυγχρονιστικό μοντέλο δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνυπάρχει σε αγαστή συνεργασία, με το καθυστερημένο, πρωτόγονο μοντέλο των φατριών, της οικογενειοκρατίας, των μυστικών κανόνων, των σχεδόν μυστικιστικών πρακτικών μύησης, υπακοής, αποδοχής και προώθησης συγκεκριμένων συμφερόντων. Είναι το μοντέλο μιας πολιτικής εκμετάλλευσης της αποστειρωμένης παράδοσης, η πολιτική μιας επιλεκτικής, επιφανειακής, συμφεροντολογικής και μόνο ηθικής. Έτσι εδραιώνονται οικογένειες-φυλές, ομάδες οργανωμένων συμφερόντων που ευνοούνται διαχρονικά, που έχουν το «θείο χάρισμα της υπεροχής» να είναι οι ανώτερες από τις άλλες, τις «παρακατιανές», που τα τέκνα τους είναι εκ γενετής-όπως στα βασίλεια-, εν δυνάμει ηγέτες, κυβερνήτες, τοπάρχες, κομματάρχες, παράγοντες… Πρόκειται για μεσαιωνικές, εξοθεσμικές πρακτικές διαιώνισης εξουσίας, διατήρησης προνομίων και μιας ιδιότυπης ασυλίας, με τις οποίες συμμαχεί το κεντρικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο διακυβέρνησης, προκειμένου να διατηρήσει τους θύλακες επιρροής του, με οποιοδήποτε κόστος για τις κοινωνίες και τα μεμονωμένα άτομα.
- Ηθική και ηθικολογία
Το ζήτημα της ηθικής που μπαίνει σήμερα, στην εποχή της κρίσης σχεδόν επιτακτικά σε καθημερινή βάση, καλύπτει εντέχνως το ερώτημα, από ποιόν εκπορεύονται και ποιοι εκμεταλλεύονται αυτές τις ηθικά καταδικαστέες νοοτροπίες.
Σήμερα ηθικολογούν ακατάπαυστα κυρίως αυτοί που έχουν λύσει προ πολλού όχι μόνο το βιοποριστικό τους πρόβλημα, αλλά ικανοποιούν και άλλες πιο εκλεπτυσμένες, «ιδιαίτερες» ανάγκες, όντας μέρος και εκφραστές του πολιτεύεστε πλουτίζοντας, εις βάρος ενός λαού, που συναλλάσσεται με τη διεφθαρμένη εξουσία, μόνο και μόνο επειδή δεν του άφησαν άλλη επιλογή… Ηθικολογούν αυτοί οι ίδιοι που καρπώνονται τα οφέλη από τις ηθικά διαβλητές πράξεις. Η αγκίστρωση του αυτού του συνδικάτου συμφερόντων στις κρατικές δομές, η όσμωση του κράτους, των λειτουργιών και των μηχανισμών του, με το πολιτικοοικονομικό αυτό κατεστημένο, εμποδίζει τη χώρα και τις παραγωγικές δυνάμεις που απέμειναν, να σηκώσουν κεφάλι, να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν συνθήκες προόδου, συνθήκες υπέρβασης της κρίσης.
Το πολιτικοοικονομικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, δηλητηρίασε τον τόπο με τοξικά ιδεολογήματα και επικίνδυνες αντιπαραγωγικές φαντασιώσεις. Η φαντασίωση της χρηματιστηριακής ευδαιμονίας, η φαντασίωση των «μεγάλων έργων», που θα έφερναν ανάπτυξη, η φαντασίωση των μεγάλων ολυμπιακών αγώνων, που θα εξασφάλιζαν το μέλλον…Όλες αυτές αποτέλεσαν φαντασιώσεις μιας ομάδας ανθρώπων, που χρεοκόπησε τη χώρα και της αφαίρεσε ένα ζωτικό και άκρως απαραίτητο εφόδιο: τη δημιουργικότητα των ανθρώπων στη σκέψη και την πράξη. Δημιούργησε γενιές ολόκληρες, και υπονόμευσε τη δουλειά των προηγούμενων- με μόνο ιδεολόγημα τον εύκολο πλουτισμό, τη σπατάλη ιδιωτικών και δημόσιων πόρων, που επέφεραν την ηθική κατάπτωση και τη χρεοκοπία. Οι μεγαλοεκδότες έγιναν μεγαλοεργολάβοι, αριστερών πεποιθήσεων πολιτικοί μεταλλάχθηκαν σε συνδετημόνες της παρασιτικής μπουρζουαζίας και των νυχτομάγαζων, οι σοβαροί αστοί πολιτικοί, εξαφανίστηκαν, η αριστερά κατάπιε τη γλώσσα της, νομίζοντας ότι η διαπλοκή, η ευνοιοκρατία και τα σκάνδαλα αφορούσαν μόνο το σύστημα, αποτελούσαν εγγενή προβλήματα του καπιταλισμού και δεν άξιζε τον κόπο να τα βάλει δυναμικά στην πολιτική ατζέντα, δημιουργώντας ταυτόχρονα και η ίδια τα βιλαέτια της, τους καλά προστατευμένους θύλακες της δικής της μέριμνας για τα δικά της παιδιά! Δε δημιούργησε εναλλακτική πρόταση άσκησης της εξουσίας, δεν έδωσε στο λαό αυτό που όφειλε στην πάλη της ζωής, στην καθημερινότητα, στο σήμερα, παρά ταμπουρώθηκε πίσω από ιδεολογήματα και ελιτίστικες συζητήσεις για το σοσιαλισμό που θα έρθει… Αντίστοιχα όλα αυτά τα χρόνια είχαμε υποβάθμιση της παιδείας, του αυθεντικού πολιτισμού, της υγείας, των εργασιακών δικαιωμάτων των πολιτών και γιγάντωση αυτών των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών και των γραφειοκρατών όλων των αποχρώσεων.
Κρατική διοίκηση, αυτοδιοικητικές, κομματικές και συνδικαλιστικές ολιγαρχίες, οικονομική ελίτ, συνθέτουν σήμερα το μωσαϊκό της καταστροφής της χώρας. Λυμαίνονται τον πλούτο της υποσκάπτοντας την παραγωγική της ανασυγκρότηση. Εξακολουθούν να σχεδιάζουν δρόμους και γεφύρια, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού χρειάζεται όραμα ζωής και επιβίωσης. Ακόμα και ο τουρισμός, η «βαριά» μας βιομηχανία, αυτό το άλλοθι για όλα, δε συνδέεται σχεδιασμένα στρατηγικά, παρά μόνο αποσπασματικά, με τις παραγωγικές εφεδρείες στην αγροτική παραγωγή, τον αυθεντικό πολιτισμό, την ποιότητα παροχής υπηρεσιών και το φυσικό περιβάλλον της ενδοχώρας. Απόδειξη αποτελεί ότι σε όλα τα «μεγαλόπνοα» σχέδια ανάπτυξης και τα έργα, δεν υπάρχει αλληλουχία οράματος, στρατηγικής, σχεδιασμού και υλοποίησης.
Υπήρξε και υπάρχει ένας νευρωτικός ανερμάτιστος «οργασμός» έργων, ένας φετιχισμός του μπετόν, ένας καταστροφικός και ανεγκέφαλος ακτιβισμός της μπουλντόζας, που αφήνει πληγές ανεπανόρθωτες, γιατί συμβαίνει έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό και γιατί αφήνει τις κοινωνίες αμέτοχους θεατές και ενίοτε άκριτους χειροκροτητές. Η λεγόμενη εκσυγχρονιστική ελίτ της χώρας, ενέπνευσε και ταυτόχρονα υπέκυψε στις ονειρώξεις της ανερχόμενης «σοσιαλιστικής» και νεοαστικής αριστοκρατίας, αυτής της άρχουσας τάξης των μετρίων και υπόδουλων σε φαντασιώσεις που δεν είχαν καμία σχέση με τις ανάγκες του λαού και της χώρας, δημιουργώντας και ενισχύοντας παράλληλα κρατικοδίαιτες επιχειρηματικές οικονομικές ολιγαρχίες, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες. Οι κατά τόπους φύλαρχοι, τοποτηρητές της νέας εκσυγχρονιστικής τάξης πραγμάτων, δημιούργησαν φιέστες, ορέγονταν να αισθάνονται ευρωπαίοι και κοσμοπολίτες σε ένα περιβάλλον καθυστέρησης και ανυπόμονης καρτερίας του να πιάσουμε την καλή, να κάνουμε το μεγάλο κόλπο, όπως ακριβώς δίδασκαν και συμπεριφέρονταν οι πάτρωνές τους. Ο ελληνικός κοσμοπολιτισμός όμως, είναι η συνειδητή ενσάρκωση του διεθνισμού, στα πλαίσια οικοδόμησης μιας εξωστρεφούς κοινωνίας, οικονομίας και πολιτισμού, που προκύπτει από τη δημιουργική σύνθεση των ιδίων και των παγκόσμιων θησαυρών σκέψης και την ανάδειξη της διαφορετικότητας, μέσα από την κατανόηση της κοινής μοίρας όλων. Ο ελληνικός κοσμοπολιτισμός δεν είναι η αποδοχή των σκουπιδιών και της κυρίαρχης ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, οι διάτρητες ηθικές ακροβασίες πρακτικών αποθέωσης των κερδών και πολτοποίησης των λαών. Το ζοφερό αυτό τοπίο, βαλτώνει την ελληνική ανησυχία, καθιστά την ευστροφία σε κουτοπονηριά, τη φιλοτιμία και τη φιλοξενία σε είδος προς εξαφάνιση, μετατρέπει την ευελιξία σε χάος, τη δημιουργικότητα σε συμπαθή προσπάθεια επιβίωσης και ισορροπίας. Υποβαθμίζεται η προσωπικότητα των ανθρώπων, δηλητηριάζονται οι ψυχές και τα μυαλά, δημιουργούνται πολίτες που μισούν το κράτος, που εξιδανικεύουν μια Ελλάδα της φαντασίωσης. Εδώ μπορεί να βρουν χώρο έκφρασης και ακραίες καταστροφικές τυχοδιωκτικές ελληνοκεντρικές θεωρίες και δοξασίες. Το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, οι μεγάλοι κήνσορες του εκσυγχρονισμού, απαιτούν δήθεν παραγωγικότητα και αξιοκρατία, ενώ οι ίδιοι είναι αντιπαραγωγικά προϊόντα αναξιοκρατίας, παραγοντισμού, δημόσιων σχέσεων και κατάπτυστων κρυφών συμφωνιών! Μιλάνε για κριτήρια και δίνουν μεγαλόστομους χρησμούς δικαιοσύνης, ενώ τους ίδιους, τη δουλειά και τη συμπεριφορά τους την κρίνουν οι ανήθικοι συμβιβασμοί, οι επικύψεις και οι παρασκηνιακές δολοπλοκίες. Κρατάνε τους πυρσούς της διαφάνειας, ενώ οι ίδιοι δρουν στη σκιά. Λυμαίνονται τα αποθέματα του δημοσίου πλούτου και καταστρέφουν τα ηθικά αποθέματα των δυνάμεων των πολιτών, στερούν τις ελπίδες, το γέλιο, αλλάζουν ετσιθελικά την καθημερινότητα των ανθρώπων, το χιούμορ, τη ζωντάνια τους.
- Τι να κάνουμε;
Χρειάζεται ανθρωπιστική πολιτιστική και πολιτική εγρήγορση αντίστασης και αλληλεγγύης από τη βάση. Ένας ιστός προστασίας των αδυνάτων. Να παράσχουμε τη βοήθειά μας ο ένας στον άλλο, με ότι γνώσεις και ικανότητες έχει ο καθένας. Να βγούμε από το καβούκι να πετάξουμε το φίμωτρο, να σπάσουμε την ηθελημένη σιωπή. Να παράγουμε και να μοιραστούμε πράγματα μαζί, να βιώσουμε αυθεντικά συναισθήματα, να είμαστε εμείς, όχι δήθεν, να σκίσουμε τα σελοφάν της ωραιοποίησης και της φαιδρής αυταρέσκειας. Πρέπει να αγαπήσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, γιατί αυτό αξίζει και αυτό θα μας σώσει, πρέπει να θωρακίσουμε τη δημοκρατία με νέους θεσμούς λαϊκής συμμετοχής και ελέγχου.
Η λαϊκή αλληλεγγύη από τη βάση, αποτελεί λαϊκή κυριαρχία, αποτελεί την απάντηση στην ανικανότητα των αρχόντων να μοιράσουν τα βάρη ανάλογα με την οικονομική ευρωστία και ανάλογα με τη συμμετοχή του καθενός στην παρακμή του «οργανωμένου» ελληνικού κράτους. Επίσης θα πρέπει να αρνηθούμε όλοι όσοι δε συμμετείχαμε στο ανείπωτο αυτό φαγοπότι, να πληρώσουμε! Όσο σκύβουμε το κεφάλι, τόσο συνεχίζουμε να παραδίνουμε τη χώρα σε αυτούς που απομύζησαν τον πλούτο της, σ’ αυτούς που την οδήγησαν ως εδώ. Όσο σιωπούμε γινόμαστε συνένοχοι! Να απαιτήσουμε δήμευση των περιουσιών εκείνων που έβλαψαν τη χώρα. Εάν εξακολουθήσουμε να συμπεριφερόμαστε ως πρόβατα, η σφαγή είναι αξιωματικό επακόλουθο. Αντίσταση και αμφισβήτηση παντού, για να πάρουν το μήνυμα, να μην ξανατολμήσουν να παίξουν με τις τύχες των πολιτών και της χώρας. Να ενωθούμε σε νέες κινήσεις, σε νέες συμμετοχικές δημοκρατικές καλά οργανωμένες κινήσεις, με σαφή φιλοσοφικό, ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο. Με νέα πρόσωπα από τη βάση της κοινωνίας! Ας πληρώσουν επιτέλους οι αρχιερείς του δήθεν εκσυγχρονισμού, της επίπλαστης ευμάρειας, οι θιασώτες της διαπλοκής και του βολέματος.