| ΠΑΤΡΙΣ | Πηγή: Εφημερίδα Πατρίς (http://www.patris.gr/) Συντάκτης άρθρου: Πατρίς (Email: patris@patris.gr) Κατηγορία άρθρου: Προεκτάσεις Hμ/νία - Ώρα: 7/1/2013, 17:01 |
Οι προαγωγοί της δυστυχίας και οι πολιτικές αλληλέγγυες κοινωνίες
 |
Κοινωνία της κριτικής στάσης, ή κοινωνία της αποδοχής; Κοινωνία των τιτιβισμάτων, ή κοινωνία των ανατρεπτικών συνθέσεων; Πολίτες της ενεργητικής αντίστασης και δράσης ή των παρατηρητών από απόσταση ασφαλείας; Αλληλέγγυες δομές στήριξης, ή παθητικές μορφές ελεημοσύνης;
Πολιτική κοινωνία, ή όμιλοι «προβληματισμού» και προσωπικοτήτων;Το απαίσιο προσωπείο ενός καταπιεστικού, εκμεταλλευτικού συστήματος, που έχει ως Θεό τα υπερκέρδη, -με όποιο τίμημα και εάν συνεπάγεται αυτό,- επιχειρεί μέσω της ελεημοσύνης, να αναβαπτιστεί σε λευκή περιστερά, να παγιώσει την εξουσία του, να φανεί συμπαθητικό στο λαό! Επιχειρεί χρησιμοποιώντας τη χριστιανική ηθική, να οικειοποιηθεί ουμανιστικές παραδόσεις και να μεταδώσει την εικόνα του όλοι μαζί στη δυστυχία… Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία είναι μόνη στη δυστυχία και η άρχουσα πολιτικοοικονομική τάξη επίσης μόνη στη διασπάθιση του κοινωνικού πλούτου!
Η αποδοχή των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης, της δυστυχίας, της φτώχειας, ως κάτι το φυσιολογικό, ως κάτι που νομοτελειακά ενυπάρχει στη φύση του ανθρώπου, παγιώνει τη νοοτροπία της μοιρολατρικής αποδοχής, της απουσίας εναλλακτικής λύσης στη σημερινή νεοφιλελεύθερη τάξη. Τι χρειάζεται η χειμαζόμενη κοινωνία σήμερα; Σακούλες τροφίμων ή κοινωνικές υποδομές; Εργασία, ελευθερία δημιουργίας, ίσες ευκαιρίες μόρφωσης, ισότιμη πρόσβαση στο σύστημα υγείας, δίκαια κατανομή των φορολογικών υποχρεώσεων, αναδιανομή του πλούτου, παραγωγική συγκρότηση, αξιοπρέπεια και χειραφέτηση, ή ελεημοσύνη; Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων και πολιτικής.
Να τελειώνει το παραμύθι του συλλογικού καθαρτηρίου, μέσω «αλληλεγγύης» εκείνων που έχουν πολιτικές ευθύνες, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, για την κατάργηση κοινωνικών πολιτικών! Τι είναι όμως αλληλεγγύη; «η αμοιβαία εξάρτησις των μελών της κοινωνίας, καθ’ ην η ιδία εκάστου και η του συνόλου ευημερία, προϋποθέτει την ευημερίαν του άλλου» (πηγή: λεξικό Δημητράκου). Σε αυτόν τον ορισμό υπάρχει η έννοια της αμοιβαιότητας, της αλληλεξάρτησης, η ατομική και η συνολική ευημερία, ως προϋπόθεση της ευημερίας του άλλου. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι ένας αρραγής κοινωνικός ιστός προϋποθέτει μια κοινωνία αλληλέγγυα και ότι μια κοινωνία που λειτουργεί πάνω σε αλληλέγγυες βάσεις, μπορεί να φτάσει στην ευημερία. Η αλληλεγγύη όμως συμβαίνει σε ένα περιβάλλον ισοτιμίας και όχι εξάρτησης! Αλλιώς η αλληλεγγύη δεν υφίσταται ως τέτοια!
Ποιος έχει συμφέρον σήμερα να θιγεί ο όποιος δομημένος πολιτισμός αλληλεγγύης υπήρξε; Ποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι κοινωνικές δικλείδες ασφαλείας, οι νομοθετημένοι θεσμοί και δικαιώματα αξιοπρεπούς εργασίας, κοινωνικής ασφάλισης, πρόνοιας, εξάλειψης ή άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων κτλ., είναι ακριβοί, ότι το κοινωνικό κράτος είναι δυσβάσταχτο, ότι δεν είναι οικονομικά εφικτό και βιώσιμο; Ποιοι προσπαθούν να μας υποδείξουν ότι η επιχειρηματικότητα, -με τη μορφή της απόλυτης ελευθερίας του κεφαλαίου- είναι το κλειδί της ευημερίας, ότι οι νόμοι των αγορών και του χρήματος –στηριγμένοι στη μεγιστοποίηση των κερδών- είναι πάνω και από αυτήν ακόμα την ανθρώπινη υπόσταση, πάνω από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πάνω από την ίδια τη ζωή; Είναι αυτοί που προβάλλουν με υποκριτική παρρησία τα επιτεύγματα των κινήσεων ή των ιδρυμάτων ελεημοσύνης, -που τους ανήκουν και φέρουν συνήθως τα ονόματά τους- ενώ ταυτόχρονα ο δικός τους πλούτος στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση εκείνων που ελεούν. Είναι αυτοί και οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί τους υπηρέτες, οι κολαούζοι της εξουσίας και των ΜΜΕ.
Το επίσημο κράτος επαναπαύεται και επενδύει στην ελεημοσύνη, καταργώντας στην ουσία την κοινωνική του διάσταση. Η ελεημοσύνη αντικαθιστά σιγά – σιγά την απαίτηση ύπαρξης και λειτουργίας θεσμικά κατοχυρωμένων κοινωνικών υποδομών αλληλεγγύης, με υποχρέωση κεντρικής χρηματοδότησης. Η αποσάθρωση αυτή του κοινωνικού κράτους δίνει δικαιώματα σε κόμματα που εκφράζουν μισανθρωπικές και φασιστικές ιδεολογίες να παίζουν το ρόλο του τιμητή. Μισάνθρωποι, τελούν φιλανθρωπία και φαίνονται αλληλέγγυοι! Η φιλανθρωπία δημιουργεί ντε φάκτο υποδεέστερα σε αξία όντα και ανώτερης αξίας μεγαλόσχημους χορηγούς. Μια κοινωνία όμως που χάνει τα αντανακλαστικά της, ως σύνολο αλληλέγγυων, ισότιμων μεταξύ τους μονάδων, είναι καταδικασμένη στο μαρασμό. Αλληλεγγύη δεν υπάρχει χωρίς ισοτιμία!
Ο Θεός, ως ανώτερο ον, τελεί φιλανθρωπία, μέσω του μυστηρίου της ενανθρώπισης και θυσιάζει το γιό του! Ποιος από το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, ποιος από τους κατά τόπους δημαρχεύοντες θυσίασε ποτέ κάτι για τους πληβείους; Αυτό που θυσίασαν και θυσιάζουν είναι τα κοινωνικά δίκτυα προστασίας και αυτό που δυσφημούν είναι το κοινωνικό κράτος.
Μετατρέπουν τον κοινωνικό πλούτο σε ιδιωτικό πλούτο, με όρους αδιαφανείς, καταργούν κοινωνικές δομές, ιδιωτικοποιούν και αυξάνουν τα τέλη στα κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες –καθαριότητα, νερό, ηλεκτρισμό κτλ.- και μετά ψελλίζουν για αλληλεγγύη!
Η κοινωνία πρέπει να μείνει όρθια στην κρίση, αλλά με το κεφάλι ψηλά! Η εκκλησία, κινήσεις πολιτών, μη κυβερνητικοί οργανισμοί, να βοηθήσουν, αφού έχει εξασφαλιστεί λόγω της φύσης της λειτουργίας, των σκοπών τους ή του καταστατικού τους η ουδετερότητά τους και ότι δε μπορούν να έχουν οποιοδήποτε όφελος, ιδίως πολιτικό, από αυτήν τους τη δραστηριότητα. Η βοήθεια όμως αυτή, οφείλει να είναι επικουρική στο κοινωνικό κράτος και όχι δικαιολογία αντικατάστασης και κατάργησής του.
Καλές οι προθέσεις, υπάρχουν μεγάλες ανάγκες, αλλά υπάρχει πάντα μια δεύτερη και μια τρίτη ανάγνωση σε όλα τούτα τα «καλά» που μας βρήκαν! Εάν το πολιτικοοικονομικό σύμπλεγμα που λυμαίνεται εδώ και δεκαετίες τη χώρα, ήταν τόσο αλληλέγγυο και τόσο ευαίσθητο, γιατί με την πολιτική και τη στάση του υπονόμευσε τους κοινωνικούς θεσμούς; Η πραγματικά αλληλέγγυα κοινωνία, οφείλει κάτι στον εαυτό της: Την αξιοπρέπεια που της αφαιρούν κάθε μέρα! Είναι άλλωστε συνταγματική επιταγή και πρώτιστο ανθρώπινο δικαίωμα! Αλληλεγγύη σημαίνει πρώτα απ’ όλα αντίσταση, ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό!
Στις σημερινές συνθήκες, όπου μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού περιθωριοποιούνται, διάφορες μορφές τοπικής αντίστασης και συγκρούσεων θα πληθαίνουν αναπόφευκτα. Η πρόκληση για την κοινωνία δεν είναι μόνο να επικαιροποιήσει την έννοια και την πρακτική της αλληλεγγύης, ως «παράδοσης των καταπιεσμένων». Εξίσου σημαντικό είναι, να γίνουν επεξεργασίες ανανεωμένων πρακτικών αλληλεγγύης, με θεσμικούς όρους, ως ένα δυνητικά εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα και μια δυνητικά εναλλακτική αρχή κοινωνικοποίησης. Είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν νέες πραγματικότητες «συναντήσεων μοναδικοτήτων» σε κοινούς τόπους, κοινών οραματισμών και επιδιώξεων, εμβαθύνοντας και εξειδικεύοντας μορφές αλληλεγγύης, που θα είναι σε θέση να ξεπεράσουν δημιουργικά τις νεοφιλελεύθερες πεπατημένες διαχείρισης της κρίσης, αντικαθιστώντας τες, βάσei ρεαλιστικών και επιτυχημένων κοινωνικά αλληλέγγυων μορφών οικονομίας, σε μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, που θα επαναδιατυπώνει τις μορφές και το μέτρο της ιδιοκτησίας και της κατανομής του πλούτου. Τότε θα αποκαλυφθεί και η στάση των σημερινών προπαγανδιστών της δήθεν αλληλεγγύης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου