ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ
Μαυροζαχαράκης Εμμανουήλ (Κοινωνιολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας)
Ο Σοπενχάουερ γράφει ότι ο άνθρωπος είναι διατεθειμένος να σφάξει τον διπλανό του, μόνο και μόνο για να γυαλίσει τα παπούτσια του με το λίπος του σφαγμένου.
Αυτή την πρακτική φαίνεται να ακολουθούν σήμερα οι χρηματοπιστωτικές αγορές έναντι των κρατών
Εάν βέβαια δεν υπήρχε η χρηματιστική βιομηχανία, η ζώνη του ευρώ θα ήταν η πιο σταθερή περιοχή του κόσμου.
Το ευρώ θα μπορούσε να αντικαταστήσει το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και οι εταιρείες της Wall Street δεν θα είχαν την δυνατότητα να αγοράζουν με πράσινο χαρτί, τα πλούτη του κόσμου.
Οι τραπεζίτες της Wall Strεet από την ίδρυση του ευρώ έχουν λάβει πρόνοια για μια περίπτωση δυναμικής πορείας του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος που θα αμφισβητούσε το αμερικανικό νόμισμα και το τραπεζικό σύστημα που συνδέεται με αυτό. Επειδή κάτι ανάλογο, θα έθετε σε κίνδυνο και την δική τους θέση, δεν έπαυσαν ποτέ οι μεγάλοι διεθνής τραπεζικοί οίκοι να αποβλέπουν στη κατάρρευση του ευρώ, όποτε αυτό γινόταν επικίνδυνο για το δολάριο. Είναι προφανές ότι η αντίστροφη μέτρηση αυτής της διαδικασίας είναι πλέον σε πλήρη εξέλιξη .
Βρισκόμαστε ήδη σε έναν χρηματιστηριακό και οικονομικό πόλεμο, που ξεκινάει από την χρηματιστηριακή βιομηχανία του City του Λονδίνου και της Wall Street Νέας Υόρκης ενάντια στην πραγματική οικονομία της ζώνης του ευρώ.
Οι στρατηγοί αυτού του πολέμου προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν την εξέλιξη του ευρώ σε αποθεματικό νόμισμα που θα αντικαταστήσει το δολάριο. Χρησιμοποιούν στην κατεύθυνση αυτή όλα τα διαθέσιμα μέσα και ας μην είναι ούτε θεμιτά , ούτε ηθικά , ούτε νόμιμα.
Οι αρχηγοί των κρατών εντούτοις, κατεβαίνουν στην μάχη αυτή με χαρταετούς , νεροπίστολα και πλαστικά στρατιωτάκια.
Σαν να μην έχουν καταλάβει ότι η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη, η αγορά χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες, αλλά και το τελευταίο “επεισόδιο” στη διαμάχη ΔΝΤ και Ευρώπης, ολοκληρώνουν την εικόνα ενός νομισματικού και οικονομικού πολέμου, με αβέβαιη έκβαση.
Στο τραπέζι έχει πέσει η πρόταση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μειώσει τις έδρες της στο ΔΝΤ και να ενισχύσει τη μία που θα επιθυμούσε να έχει με το δικαίωμα του βέτο, όπως ακριβώς έχουν το δικαίωμα αυτό και οι ΗΠΑ.
Την πρόταση για μείωση των εδρών κατέθεσε η αντιπρόεδρος της Κομισιόν Βίβιαν Ρέντινγκ . Η Γερμανία και Γαλλία φαίνεται προς το παρόν να αντιδρούν.
Το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ αποτελείται από 24 έδρες, από τις οποίες 8 καταλαμβάνουν μεμονωμένα χώρες και 16 ομάδες χωρών, ενώ η ευρωζώνη έχει σήμερα 5 έδρες.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ από την άλλη πλευρά και κυρίως η Γερμανική και Γαλλική επί μακρόν δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο κατά της Ελλάδος αλλά ενάντια σε όλη την Ευρωζώνη και προ πάντων ενάντια στο ευρώ.
Ο μύθος της αμαρτίας του χρέους
Με τη βοήθεια των οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαμορφωτές της κοινής γνώμης, έχουν ανοίξει επιτυχώς τον πόλεμο κατά του ευρώ.
Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ και η Βρετανία είναι πολύ πιο χρεωμένες χώρες, οι οίκοι δεν ασχολήθηκαν παρά πολύ αργά με αυτές και έβαλαν εξ αρχής ως εύκολη λεία στο στόχαστρο την Ελλάδα και άλλες αδύναμες χώρες της ζώνης του ευρώ, προχωρώντας στη συνέχεια σε πιο σθεναρές όπως η Ιταλία και η Ισπανία και εσχάτως η Γαλλία. Με τον τρόπο αυτό, έβαλαν πρακτικά σε ομηρία το σύνολο της ζώνης του ευρώ.
Οι μικρές χώρες στην περιφέρεια της Ευρώπης αντιμετωπίστηκαν σαν ατίθασα κράτη , σαν κράτη πειρατές λόγω του χρέους τους.
Για τον λόγο αυτό έχει τεθεί στο επίκεντρο η πρόταση για αποβολή (ή «εθελοντική έξοδο» ) των απείθαρχων δημοσιονομικά κρατών από την Ευρωζώνη.
Το χρέος τώρα αναπαριστάνεται ως ασυγχώρητη αμαρτία των λαών, ώστε διαχέεται και το σύνδρομο συλλογική ενοχής για λόγους παραγωγής πειθαρχίας.
Καταζητούμενοι και καταδιωκόμενοι είναι ολόκληροι λαοί που κατασυκαφατούνται τόσο από τις εντόπιες όσο και από τις ξένες ελίτ και τα ΜΜΕ που αυτές ελέγχουν . Ο μύθος αυτός της συλλογικής ενοχής καταρρίπτεται ωστόσο από το γεγονός ότι όλη η ύπαρξη και η πρόοδος του καπιταλισμού οφείλονται κυρίως, σε πλήρη αντίθεση με τον κομμουνισμό, στην «καθιέρωση» του χρέους, σαν την κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης.
Οι περισσότερο χρεωμένες χώρες σήμερα είναι οι πιο πλούσιες. Ή μήπως θα μας πούνε τώρα κάποιοι ότι μαζί τα φάγαμε με τους Γάλλους , τους Βέλγους ή τους Γερμανούς που χρωστάνε πάνω από 5 τρις. Χωρίς τα κρυφά τους χρέη;
Πόσο γελοία είναι τα ιδεολογικά προσχήματα και οι μαγικές λέξεις που χρησιμοποιούνται ιδεολογικά για να υποβάλλουν τα κοινωνικά σώματα σε ορισμένες λογικές , φαίνεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός, ότι εκτός των Η.Π.Α., τα επόμενα περισσότερο χρεωμένα κράτη του πλανήτη είναι η Μ. Βρετανία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία. Ακολουθεί η Ελβετία με εξωτερικό χρέος περίπου 856 δις $ (2005), σχεδόν στο ίδιο «επίπεδο» με χώρες όπως η Αυστρία, η Ολλανδία, η Σουηδία, ο Καναδάς και η Αυστραλία.
Η νίκη της Γερμανίας
Φαίνεται πως η Γερμανία με μοχλό τον δανεισμό εντός της Ευρωζώνης κατάφερε να κερδίσει την Γαλλία στον οικονομικό πόλεμο που σχετίζεται στην έκθεση με δημόσιο χρέος ειδικότερα της Ελλάδας και της Ιταλίας
Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται λοιπόν βρίσκει την Γαλλία να χάνει’ 162 δις δολάρια ενώ η Γερμανία μόλις’ 75.
Σε τελική ανάλυση μέχρι στιγμής η ελληνική κρίση δεν έχει κοστίσει σέντ στους Γερμανούς, όπως υποστηρίζει άλλωστε και ο Φόλκερ Χελμάγερ , επικεφαλής των αναλυτών της Bremer Landesbank . Αντιθέτως, η Γερμανία έχει επωφεληθεί όσο καμία άλλη χώρα από την ευρωκρίση καθώς της έχει αποφέρει μέχρι στιγμής περί τα 20 δις ευρώ. Σημειώνεται δε ότι εάν συνεχίσει αυτή η κατάσταση με το λεγόμενο ταμείο διάσωσης (EFSF) σύντομα θα βρεθεί και η Γερμανία στο στόχαστρο των οργανισμών αξιολόγησης.
Μην ξεχνάμε ότι ακόμη και κατά την είσοδο της Ελλάδα στο ευρώ, η Goldman Sachs είχε το δάχτυλό της στο παιχνίδι. Έναντι συμβουλευτικής αμοιβής των 300.000 δολαρίων και ενός δανείου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων , η τράπεζα βοήθησε με έξυπνο τρόπο ώστε τα στατιστικά στοιχεία της τότε ελληνικής κυβέρνησης να πληρούν τα κριτήρια για την την είσοδο στο κλαμπ του ευρώ.
Οι ευρωκράτες των Βρυξελλών ποτέ δεν κατάλαβαν αυτό το ποταπό παιχνίδι.
Και τώρα προσπαθούν οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν προφανώς ελάχιστη ιδέα, να αντιμετωπίσουν τεράστιες αλλά αναποτελεσματικές ομπρέλες «διάσωσης» αυτόν τον πόλεμο.
Οι κίνδυνοι
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι με αυτά τα μέσα της λιτότητας από την μία και του δανεισμού από την άλλη δεν θα πετύχουν.
Για να υπάρξει αποτελεσματική άμυνα εναντίον μιας επίθεσης, θα πρέπει να ενισχυθεί το ανοσοποιητικό σύστημα της ευρωζώνης , δηλαδή των τραπεζών της δηλαδή όχι μόνο παροχή ρευστότητας στις τράπεζες αλλά στοχευμένη οικονομική ανάπτυξη, ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς και όχι παράλογα και εντελώς αντιπαραγωγικά μέτρα λιτότητας.
Έτσι παρατηρούμε πως ανενόχλητα , δέχεται η μία χώρα μετά την άλλη στοχευμένη επίθεση, ενώ κάθε μια από αυτές τις χώρες της ζώνης του ευρώ είναι σε καλύτερη κατάσταση από τις ΗΠΑ σε όλα τα κριτήρια.
Δεν θα αργήσει επομένως πολύ η στιγμή που ο δρόμος αυτός θα οδηγήσει στην υπερχρέωση την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης την Γερμανία.
Τότε πολλοί οικονομολόγοι όπως για παράδειγμα ο Paul Krugman ή ο James Galbraith θα λένε στην κυρία Μέρκελ «πολύ αργά για δάκρυα κυρία μου , εμείς σας τα λέγαμε».
Άπαντες τρέμουν σήμερα τις λεγόμενες αγορές χωρίς να προσπαθήσουν να τις απομαγεύσουν. Αντί τα κράτη να δυσφημούν την αλητεία των αγορών, δυσφημούν οι αγορές τα κράτη για την προσπάθεια που καταβάλουν να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή.
Ποιες είναι αυτές οι αγορές και ποιο είναι το ανάστημα τους ;
Είναι οι οίκοι αξιολόγησης, η δραστηριότητα των οποίων είναι η εμπορία με γνωμοδοτήσεις. Τίποτα άλλο. Με πραγματική οικονομία καμία σχέση.
Πρόκειται περί ανθρώπων οι οποίοι είναι πολύ τεμπέληδες για να εργαστούν και κερδίζουν τα χρήματά τους από την κερδοσκοπία. Χρήματα τα οποία αποσπούν από τις πραγματικές αγορές, αφαιρώντας από τους αποταμιευτές τις αποταμιεύσεις τους, από τους εργαζόμενους έναν δίκαιο μισθό και από τους συνταξιούχους τις συντάξεις τους.
Με λίγα λόγια είναι κοινωνικά παράσιτα
Πολύ αργά για λύσεις ;
Κάποτε, κατά την έναρξη της κρίσης ή ακόμη και έναν χρόνο μετά, ένα ευρωομόλογο το οποίο με εκδότη όλες μαζί τις χώρες του ευρώ, ήταν ενδεχομένως μια εξαιρετικά αποτελεσματική εναλλακτική λύση, αντί για ομόλογα που εκδίδονται από μεμονωμένες χώρες,
Τότε το επιτόκιο δανεισμού για την Γερμανία θα αυξανόταν περίπου κατά 0, 6 %
Η επιβάρυνση αυτή είναι απολύτως γελοία σε σύγκριση με τα τεράστια και αναποτελεσματικά »έκτακτα μέτρα λιτότητας » που είναι τώρα σε εφαρμογή σε όλη τη ζώνη του ευρώ.
Υπό την ηγεσία της Μέρκελ είναι μάλλον απίθανο να ξυπνήσει η Ευρώπη και όχι μόνο να δει αλλά και να αντιμετωπίσει τον πραγματικό κίνδυνο. Ενδεχομένως είναι ήδη αργά.
Όμως γιατί άραγε η Γερμανία συμπεριφέρεται με αυτό τον φαινομενικά ανορθολογικό τρόπo;
Γεγονός είναι ότι μέσω των εγγυήσεων που προσφέρει η Γερμανία για τις χώρες της ευρωκρίσης κερδίζει ετησίως 2 % σε τόκους το οποίο μεταφράζεται σε 700 εκ. ευρώ τους τελευταίους 18 μήνες.
Λόγω της αδυναμίας των υπερχρεωμένων χωρών, η γερμανική αγορά κεφαλαίου έχει ένα μπόνους που δεν οφείλεται στις δικές της ενέργειες, αλλά είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας των άλλων χωρών.
Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί, ότι τα χαμηλά επιτόκια ευνοούν την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας που έχει οδηγήσει σε αύξηση των φορολογικών εσόδων.
Επιπλέον η κατάσταση αυτή έχει επιφέρει αύξηση της απασχόλησης στη Γερμανία που με τη σειρά του επέφερε μείωση των κοινωνικών δαπανών. Έτσι το συνολικό όφελος για τους Γερμανούς ξεπερνά τα 20 δις ευρώ.
Για όλους τους παραπάνω λόγους επομένως οι Γερμανοί δε ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την κρίση στην περιφέρεια της ευρωζώνης.
Τώρα όμως που αυτή διαρκώς επεκτείνεται και η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία και το Βέλγιο βρίσκονται στη γραμμή πυρός και πλησιάζει και ίδια η Γερμανία άρχισε να σκέφτεται περί ευρωομολόγου και άλλων μέσων ρύθμισης των αγορών.
Η πρόκληση
Ο πανικός συνοψίζεται σε ένα χρόνιο και σε ένα οξύ πρόβλημα . Η μόνιμη ανησυχία, που βασανίζει τις αγορές πως το δυναμικό ανάπτυξης της δυτικής οικονομίας φαίνεται να έχει στερέψει.
Η άμεση ανησυχία,, είναι πως Ισπανία και η Ιταλία δανείζονται τώρα χρήματα σε επιτόκια που καθιστούν το χρέος μη βιώσιμο και μπορεί να εξαναγκαστούν σε αυτού του είδους αργής χρεοκοπίας που συμβαίνει στην Ελλάδα.
Η πρόκληση είναι κατ’ αρχάς, να στηριχθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, και να διασφαλιστούν έκτακτα δάνεια χαμηλού κόστους για την Ισπανία και την Ιταλία. Κατά δεύτερον, ένας νέος γύρος τόνωσης της οικονομίας με τη χορήγηση ρευστότητας ή τη μείωση φόρων. Αυτά όμως απαιτούν χρήματα και επιπλέον, ηγετικές ικανότητες από αυτές που έχουν χαθεί από την ευρωπαϊκή πολιτική. Η ευρωζώνη, έχει ήδη ένα έκτακτο Ταμείο, αλλά το μόνιμο θα λειτουργήσει από το 2013. Η ευρωζώνη συζητάει για ευρωομόλογα , για μεγάλες λύσεις, για φόρους Τόμπιν, για πολιτικές ενοποιήσεις και χίλια μύρια άλλα ωραία. Πράξη καμία. Οι αγορές δεν έχουν άλλο χρόνο να περιμένουν. Κάποιοι πρέπει άλλωστε σύντομα να γυαλίσουν τα παπούτσια τους.
Είναι προφανές ότι η απίστευτη ολιγωρία που επιδεικνύουν οι ισχυροί της Ευρώπης αποσκοπεί να οδηγήσει τα κράτη στο χείλος του γκρεμού, ώστε από το σημείο αυτό να είναι πιο εύκολα εκβιάσιμα για οποιεσδήποτε λύσεις.
Η στρατηγική αυτή με την λογική ενός κοντόφθαλμου ορθολογισμού, φαίνεται πράγματι να επιφέρει αποτελέσματα. Διότι υπό την πίεση της κρίσης που πλήττει τα κράτη, τα μέλη του πυρήνα της Ευρωζώνης κατάφεραν να θέσουν , όλα τα σενάρια για το μέλλον του ευρώ ξανά στο τραπέζι: από τη διάσωση και την ενίσχυσή του έως τη διάσπαση και την κατάρρευση.
Επειδή λοιπόν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης εμφανίζονται αδύναμες να συμφωνήσουν στα μέτρα που θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή της, ενώ οι αγορές πιέζουν για άμεση και αποφασιστική δράση, το όλο βάρος στο παιχνίδι έχει μετατεθεί κεντρομόλα στα χέρια της Γερμανίας.
Η Γερμανία πάλι επιθυμεί μια αλλαγή των βασικών Συνθηκών της Ε.Ε, εις βάρος των «απείθαρχων» κρατών της ευρωπαϊκής ημιπεριφέρειας αλλά και γενικότερα εις βάρος της εργασίας.
Σε αυτό το περιβάλλον της απόλυτης αβεβαιότητας, η Ελλάδα δεν πρέπει να χάσει το νήμα της αξιοπρέπειας της.
Τα μηνύματα είναι σαφή: Όλο και περισσότερο οι ισχυρές οικονομικές δυνάμεις παράγουν αστάθεια στην περιφέρεια της Ευρώπης , οι οποίες δεν αποκλείεται κάποτε να αποτελέσουν κριτήριο γεωπολιτικών αναθεωρήσεων ή/καί αποφάσεων.
Καλό θα ήταν να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα αυτά προσγειωμένοι και ψύχραιμοι, αποφεύγοντας και το σύμπλεγμα του «καταδιωκόμενου λαού», αλλά και την υπεραισιόδοξη μακαριότητα ως προς τις σχέσεις μας με τους λαούς και τους θεσμούς της Δύσης,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου